zaciszegrobu

Tego dnia z samego rana poszla sama na spacer. Moze nie powinna tego robic...Nie byla do konca sama. Towarzyszyl jej jedyny przyjaciel - pies Devil, z ktorym codziennie rano, tak jak i tego dnia, chodzila do lasu na spacer. Tam dzielila sie z nim swoim zyciem. Kochala go. Po poltorej godziny wrocila do swojego domu nad jeziorem Zostawila Devil'a  i wyszla calkiem sama. Poszla do kolezanki, ktora PONOC byla jej najlepsza kolezanka. Gdyby na prawde taka byla to by ja rozumiala i nie pozwolila by wyjsc samej...Ale widocznie nie zauwazyla, ze cos jest nei tak. Niestety...Nie znala jej tak dobrze jak jej i nam sie wydawalo. Wyszla i poszla do domu. Przytulila psa, szepnela mu cos do ucha i wyszla raz jeshcze. Niepotrzebnie...Jak sie pozniej okazalo byl to ostatni uscisk psa i ostatnie slowo jakie powiedziala do swojego jedynego przyjaciela. Zaluje, ze jako ostatni wysluchal i poczul ja pies, a nie my...Poszla sie przejsc nad jezioro. Zrobila kilka kolek wokol niego. Nie wiem ile. Poszla dalej, w glab pobliskiego lasu, w ktorym po raz ostatni byla ze swoim psem. Lzami zraszala wysuszona od slonca zolta trawe. Swoimi nogami deptala galezie. Pekaly z trzaskiem pod jej ciezarem. Rozchodzily sie gluchym echem po lesie...Szla dosc dlugo, az usiadla na pniu jednego z brutalnie scietych drzew...Nie siedziala dlugo, poniewaz kuly ja drzazgi. Drzazgi, ktore to my wbijalismy w jej czyste serce. Czyste lecz przepelnione zalem...Poszla dalej...

Dwa lata temu byla jeszcze mloda, miala duzo znajomych, ale nie przyjaciol. Nie chciala ich miec. Bala sie, ze jej jedyne zycie, przez przyjaciol, nie bedzie juz jej. Miala tyle panow, tyle marzen. Lecz mimo to byla sama. Byla sama, bo chciala, ale i los tez tak chcial. Nie miala ojca [zginal w wypadku samochodowym], a matka mieszkala daleko z jej przyrodnia siostra i ojczymem. Ona mieszkala z dziadkami. Wydawalo by sie, ze mimo to byla szczesliwa. Ale to tylko pozory. Wewnatrz niej bylo mnostwo sprzecznych uczuc i mysli. To targalo nia na rozne strony. Za wszelka cene chciala to ukryc! Niepotrzebnie... Przeciez my ja kochalismy. Chociaz...Moze ona tego nie czula? Ale teraz to juz nie ma zadnego znaczenia. Chodzila, jak kazdy do szkoly i dobrze sie uczyla. Lubila spiewac. Szkoda, ze tylko smutne piosenki. Lubila czytac. Niestety tylko smutne wiersze i opowiadania. Lubila grac na gitarze, ale smutne melodie...Kto na nia nie spojrzal, to wydawala mu sie wspaniala, szczesliwa i kochajaca...No wlasnie! Kochajaca co? Zycie? Ech...Ale pozory myla. Zeby zobaczyc ja prawdziwa trzeba bylo wejsc z butmi do jej wnetrza. Ona tego nie chciala...Bala sie tego. Nikt z nas tez nie chcial tego zrobic. Bal sie tego, co by odkryl. Na pewno byla by to wielka pustka, na ktorej dnie lezalby zal, rozpacz, rozgoryczenie, bunt i...NIENAWISC. Wszyscy sie tego balismy, ale...nie bardziej niz ona sama...